Γράφει ο Αντώνης Σημαιοφορίδης

Όλοι μας, άλλοι σε μεγάλο και άλλοι σε μικρό βαθμό, είτε από δικό μας λάθος είτε από φυσικό επακόλουθο έχουμε αντιμετωπίσει αρρενοτόκα μελίσσια.
Να ξεκινήσω αναφέροντας πώς αρρενοτοκισμό σε ένα μελίσσι έχουμε όταν απουσιάσει η φερορμόνη της βασίλισσας από ένα μελίσσι για μεγάλο χρονικό διάστημα ή όταν δεν υπάρχουν βασιλοκέλια ή και ακόμη η απουσία ανοιχτού γόνου με αποτέλεσμα και πάλι την έλλειψη της μυρωδιάς της νεοερχόμενης βασίλισσας που μπορεί να προκύψει από το γόνο αυτό.
Έτσι σαν αποτέλεσμα ενεργοποιείται ο μηχανισμός σε ορισμένες μέλισσες που καταλαβαίνουν ότι οδηγούνται στην καταστροφή αρχίζοντας να τρέφονται με μεγάλες ποσότητες βασιλικού πολτού.

Φίλες και φίλοι, πρώτιστος στόχος κάθε μελισσουργού είναι νομίζω να γευτεί την γλύκα των τρύγων του μελιού.

Φίλες και φίλοι όλοι ξέρουμε πλέον ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της μέλισσας είναι το ακάρι varroa.
Ευτυχώς οι μελισσοκόμοι λίγο ή πολύ έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν ή καλύτερα να κρατούν υπό έλεγχο τον θανάσιμο αυτόν κίνδυνο των μελισσών μας!

Για να αντιμετωπίσεις τον εχθρό όμως πρέπει να τον γνωρίζεις καλά.
Πρέπει να ξέρεις αν υπάρχει και σε τι αριθμούς.
Αυτό μπορεί να είναι μια εύκολη υπόθεση για έναν έμπειρο μελισσοκόμο, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο για τους άπειρους και νέους μελισσοκόμους, με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνουν μελίσσια από βαρρόα την στιγμή μάλιστα που πίστευαν ότι δεν έχουν πρόβλημα τα μελίσσια τους.