Ο σοφός λαός μας λέει ότι η φτώχεια τέχνες κατεργάζεται.
Και έχει δίκιο.
Παλιά σε μια παρτίδα κινητών πάτων που είχα αγοράσει ο ένας μου είχε βγει ελαττωματικός και τον είχα βγάλει στην άκρη για πέταμα.
Πριν λίγες ημέρες τον πήρε το μάτι μου όμως και έκατσα και τον μαστόρεψα λίγο.
Έβγαλα τα ελαττωματικά μέρη και τα αντικατέστησα με πηχάκια από σπασμένα πλαίσια.
Έτσι ο παλιός κινητός διάτρητος πάτος έγινε λειτουργικός, αν και δεν έχει την χάρη του καινούριου.
Στις μέρες μας όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια να πετάμε εξαρτήματα.
Έτσι έκανα μια νέα κυψέλη που θα αντικαταστήσει μια παλιά που σάπισε.

Στη φωτογραφία βλέπουμε υλοτόμους από την Αμερική να ποζάρουν μπροστά σε ένα τεράστιο κομμένο κορμό δέντρου.
Η φωτογραφία είναι από το 1892, όταν τα τεχνικά μέσα για την κοπή μεγάλων δέντρων ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.
Έτσι ,οι υλοτόμοι ποζάρουν στον φακό για να αποδείξουν το «κατόρθωμά» τους.
Μάλιστα, ο ένας από τους τρεις είναι ανεβασμένος σε μια σκάλα και κρατάει στο χέρι του ένα τεράστιο πριόνι, ώστε να γίνει αντιληπτό μέσα από τη φωτογραφία, το μέγεθος του δέντρου.

Δεν ξέρω τι να γράψω σε αυτή την ανάρτηση.

Σήμερα το πρωί στις 9.00 ο φίλος μου ο Γιάννης που έχει τα μελίσσια του δίπλα από εμένα με πήρε τηλέφωνο ότι υπάρχουν νεκρές μέλισσες μπροστά από τα μελίσσια.
Να σημειωθεί ότι χτες πήγα στα μελίσσια και δεν υπήρχαν νεκρές μέλισσες.
Σήμερα στο εν λόγω μελισσοκομείο πήγα στις 16.00 το απόγευμα και στο δρόμο συνάντησα ένα τρακτέρ με μια δύτονη τουρμπίνα που επέστρεφε από το ράντισμα.
Η εικόνα στο μελισσοκομείο αποκαρδιωτική...
Οι μέλισσες ήταν χούφτες νεκρές έξω από τις κυψέλες και εξακολουθούσαν να πεθαίνουν μέχρι αργά το βράδυ.
Τα μελίσσια ήταν ιδιαιτέρως επιθετικά.
Δεν δούλευαν, δεν πετούσαν και το νέκταρ δεν έσταζε από τις κηρήθρες.

Θεωρούνται απαραίτητα για τη διατροφή μας όχι μόνο για τις πολλαπλές χρήσεις τους και την υπέροχη γεύση τους, αλλά επειδή έχει, επίσης, αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμα για την υγεία μας.