Είναι στην ανθρώπινη φύση να ζητάει συνεχώς περισσότερα απ’αυτά που έχει.

Να προσπαθεί διακαώς να χορτάσει το αδηφάγο της “εγώ” και να μην βρίσκει σωτηρία. Να διψάει συνεχώς και να θέλει κι άλλο κι όταν το αποκτήσει να θέλει ακόμη περισσότερο.

Ποτέ και τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Ίσως να μην φταίνε τόσο οι άνθρωποι, είναι που κυλάει στις φλέβες τους η απληστία. Θανάσιμο αμάρτημα ναι, αν της επιτρέψεις να ξεπεράσει τα όρια μπορεί να σε αρρωστήσει, να σε κατασπαράξει ολόκληρο.

Κάνω αυτή την πρόχειρη ανάρτηση τώρα επειδή το βράδυ θα κουβαλάω μελίσσια και δεν θα μπορώ.
Θα πάνε σε μέρος με γύρη ώστε να είναι έτοιμα για το δεύτερο βάρεμα του πεύκου.

Συνάδελφοι εδώ και έναν μήνα από τις 20 Ιουλίου μάλλιασε η γλώσσα μου να φωνάζω ότι φέτος το πεύκο θα πάει καλά, ότι έχει πολύ εργάτη και θα δώσει και η Χαλκιδική και η Εύβοια.
Από τις 10 Αυγούστου έριξα μελίσσια στο πεύκο μάλιστα.
Για όσα είπα, έφαγα απίστευτη λάσπη, και τι δεν άκουσα.

Ένας δάσκαλος του Ζεν είδε ένα σκορπιό να πνίγεται και προσπάθησε να τον σώσει τραβώντας τον από το νερό. Μόλις τον έβγαλε , ο σκορπιός τον τσίμπησε. Ο πόνος ήταν οξύς και ο δάσκαλος τον άφησε μονομιάς με αποτέλεσμα ο σκορπιός να ξαναπέσει στο νερό και να κινδυνεύει να πνιγεί. Ο δάσκαλος ξαναπροσπάθησε και ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά.
Ένας νεαρός μαθητής  που είδε τη σκηνή πλησίασε το δάσκαλο του και του είπε:
«Με συγχωρείτε, δάσκαλε, αλλά δεν έχετε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε το σκορπιό , αυτός σας τσιμπάει;»
Ο δάσκαλος απάντησε: